Wyjątkowej klasy zabytek sztuki śląskiego baroku, dłuta wytrawnego mistrza Jana Melchiora
Österreicha z 1727 roku.
Monument stanął na miejscu średniowiecznego domu kupców z fundacji Marii Elżbiety Gaschin
i rajców raciborskich jako wotum za uratowanie miasta przed straszliwą epidemią cholery.
Na trójbocznym kamiennym cokole znajduje się nadstawa z herbami fundatorów, ujęta trzema postaciami
świętych: Marcelego papieża - patrona Raciborza, św. Floriana - orędownika na czas pożarów oraz
św. Sebastiana - patrona od morowego powietrza. W zwięczeniu umieszczono posąg Matki Boskiej Niepokalanie
Poczętej.
Kolumna cudem ocalała z pożogi 1945 roku, choć w gruzach legła cała okoliczna zabudowa.
Tradycja głosi, że Racibórz za każdym razem zaleje woda, jeśli ktokolwiek odważy się kopać wokół postumentu
(tak było przed katastrofalną powodzią w 1997 roku). Mowa też o rychłym końcu świata, gdy przyjdzie dzień,
w którym żaden z raciborzan nie przeżegna się przed kolumną.
Kolumna Maryjna
Kościół św. Jakuba
Między 1246 a 1258 rokiem dominikanie raciborscy wznieśli klasztor i kościół św. Jakuba. Raciborski
konwent istniał do 1810 roku, kiedy to został zniesiony przez Prusaków. Zabudowania klauzury rozebrano,
ale gotycki kościół, w kształcie po odbudowie z pożaru w 1300 roku, przetrwał do dziś w północno-wschodnim
narożu Rynku.
Z klasztoru dominikanów raciborskich pochodzi słynn, bogato zdobiony graduał z około 1500 roku,
przechowywany obecnie w Muzeum.
Kościół św. Jakuba
Sanktuarium Matki Bożej
Legenda głosi, że mężny Szczepan z Raciborza objął wartę na przedmieściach z rozkazem zaalarmowania
mieszczan w razie najazdu husytów. Kiedy nieopatrznie zasnął pod wielkim dębem, został pojmany
i skrępowany. Husyci chcieli go powiesić na drzewie, ale uciekli w popłochu, gdy ukazała się im
Matka Boża oraz rycerz anielski. Wdzięczny za wybawienie Szczepan udał się w podzience na pielgrzymkę
do Częstochowy, skąd przywiózł kopię cudownej jasnogóskiej ikony. Obraz zawsił na dębie, a msze
odprawiał tu kapelan starowiejski.
Według tradycji, w 1432 roku stanął tu kościół ufundowany przez węgierskiego hrabiego, który modląc
się przed wizerunkiem Matki Boskiej wyprosił łaski uzdrowienia dla śmiertelnie chorej żony.
Świątynia jest poświadczona źródłowo w 1445 roku. Początkowo drewniana w latach 1723 - 1736 została
zastąpiona obecną murowaną, wzniesioną w stylu barokowym.
Obraz Matki Boskiej Raciborskiej znajduje się w ołtarzu głównym. Na wizerunku umieszczono korony
poświęcone przez Ojca Świętego Jana Pawła II.
Cudowna ikona jest celem licznych pielgrzymek. Matka Boska Raciborska słynie z wielu łask,
szczególnie dla kobiet pragnących potomstwa.
W 1683 roku w drodze pod Wiedeń, modlił się do Niej król Jan III Sobieski, prosząc o zwycięstwo
w starciu z Turkami pod wiedniem.
Sanktuarium Matki Bożej
Gotycka fara
Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, zwany farnym, najstarszy w Raciborzu, wzniesiono
w 1205 roku za rządów księcia Mieszka. Inicjatorami budowy świątyni byli osiedlający się w Raciborzu
przypysze z terenów Niderlandów - Flamandczycy i Walonowie.
Pierwotna świątynia spłonęła w 1300 roku. Króko potem została odbudowana. Z tego okresu pochodzi
nawa główna z gwiaździstymi sklepieniami we wschodniej częśći oraz prezbiterium z unikalnymi cechami
wczesnego śląskiego gotyku.
We wnętrzu kościoła imponuje monumentalny ołtarz główny, wykonany w latach 1656 - 1660 przez mistrza
Salomona Steinhoffa. W niszach pomiędzy kolumnami znajdują się rzeźby świętych, a w zwieńczeniu
figurka świętego Marcelego, patrona Raciborza, który wedle legendy miał, w 1290 roku uratować miasto
przed najazdem Scytów (Rusinów i Tatarów).
Od zachodu do nawy głównej przylega XV - wieczna Kaplica Polska, miejsce kultu świątobliwej Eufemii
Ofki Piastówny uznawanej za błogosławioną, księżnicznki raciborskiej, miejscowej dominikanki cczonej
przez zakon kaznodziejski na całym świecie.
Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Baszta i mury obronne
Basztę wzniesiono w 1574 roku w stylu renesansowym. To jedyny, poza fragmentami murów, zachowany
element miejskich fortyfikacji. Wieńczy ją attyka z otworami strzelniczymi i czterema wieżyczkami.
Budowla dawała schornienie załodze obrońców. Pełniła również rolę wieży więziennej. Z zachowanych wzmianek
wiadomo, iż znajdował się tu tzw. "zimny pokój", w którym na podłodze wyścielonej zdźbłami słomy
przetrzymywano aresztantów.
Przy baszcie zachował się fragment gotyckich murów obronnych. System fortyfikacji starego miasta
rozbudowano w XIV wieku. Znajdowały się w nim baszty obronne i trzy bramy. Przed murami wykopano głęboką
fosę. Obwarowania wzmocniono w 1663 roku w związku z niebezpieczeństwem najazdu Tureckiego. Od XVIII wieku
były sukcesywnie likwidowane. W latach 1764 - 1771 zasypano fosę.
Współcześnie fragmenty starych fortyfikacji można oglądać także przy ulicach: Batorego, Drzymały, Leczniczej
i Drewnianej.
Baszta i mury obronne
Źródło:
Przewodnik "The best of powiat raciborski". Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Informacyjna WAW Grzegorz Wawoczny